Red Field

Brauck

Brauck (Willem Brauckmann), 1946, trad al jaren geleden uit de anonimiteit die zoveel kunstenaars omringt. Hij begon zijn loopbaan in 1963 met een studie aan de Academie voor Beeldende Kunsten in Rotterdam. Een opleiding die hij, zoals het een goede kunstenaar in de zestiger jaren betaamde, niet afmaakte. Wat hij misschien miste aan theoretische scholing, maakte hij meer dan goed door zijn jarenlange praktijkervaring, onder andere in de reclame- en de tentoonstellingsarchitectuur. Zijn illustraties ondersteunen reeds vele jaren actuele zaken in kranten en tijdschriften. Brauck voerde tal van eervolle opdrachten uit, van televisiedecors tot enorme bloemmozaneken ter opluistering van een EG-topconferentie in het Scheveningse Kurhaus. Een honderd meter lange muurschildering voor een recyclingbedrijf en de markering van een toeristische route in opdracht van het ministerie van WVC. Vele werken werden in opdracht van het bedrijfsleven vervaardigd, zoals steendrukken en zeefdrukken en vanzelfsprekend originele werken in diverse technieken en materialen. Brauck exposeerde al vele malen bij galeriedn door geheel Nederland, Belgid, Frankrijk, USA en Rusland. Vele werken zijn in particulier bezit, maar ook te vinden in bedrijfscollecties en andere kunstcollecties. Het Mayakovski Museum te Moskou heeft werk van Brauck in de collectie opgenomen. Citaat uit het nawoord van het boek Brauck, beeldend kunstenaar door drs. Sophia M. Hazenberg: spreken over zijn werk doet hij niet graag; niet voor niets is hij schilder, geen schrijver. Weliswaar schrijft hij wel, beschrijft hij wat hij meemaakt, maar hij interpreteert niet. Dat doen zijn schilderijen. Ze zijn meer dan een weergave van een gebeurtenis. Een schilderij is de innerlijke beleving ervan. Heel herkenbaar. Met zijn schilderijen laat Brauck zien hoe hij naar het bestaan kijkt. Hij probeert de beschouwer bewust te maken van de dualiteit binnen de huidige maatschappij: het constructieve enerzijds en het destructieve anderzijds. Niet toevallig dus werd Brauck getroffen door de partituur van Shostakovich. Het grafische beeld van het handschrift inspireerde hem in hoge mate. In de neergekrabbelde nootjes zag hij een combinatie van een driftige opschrijfmethode en een innerlijke nervositeit. Dat sprak hem aan. Brauck staat zeer maatschappijkritisch in het leven, geeft daar ook duidelijk blijk van, maar dan wel met een optimistische expressie. Het leven is immers niet alleen maar een totale catastrofe! De energieke en expressieve penseelstreken hebben het duidelijk gewonnen van een in de grond wat pessimistische visie. Ze lijken de hoop en het verlangen naar een beter beheer en gebruik van de wereld te symboliseren. Het knappe en stralende kleurgebruik wil een weg wijzen naar een beter besef hoe prachtig onze wereld kan zijn.