Waarover zal ik zingen

Rob Scholte

Rob Scholte is geboren in Amsterdam op 1 juni 1958. Achtereenvolgens woonde hij in Castricum, Doorn en Heiloo.
Hij doorliep van 1977 tot 1982 de Gerrit Rietveld Academie en maakt vervolgens deel uit van het kunstenaarsinitiatief Warmoesstraat 139. Zijn atelier was gehuisvestigd in de Laurierstraat, in het pand waar tot 1993 de huisgalerie The Livingroom was gevestigd. Hier hield Scholte zijn eerste expositie in 1984.

Scholte was in zijn hoogtijdagen als kunstenaar een veel geziene figuur in het Amsterdamse uitgaansleven. Hij leidde een wild leven vol drank, dope en vrouwen. Het leven van Scholte en andere Amsterdamse kunstenaars als Peter Klashorst diende als inspiratiebron voor de roman Gimmick! (1989) van Joost Zwagerman.

In 1993 werd Rob Scholte professor van de universiteit in Kassel (een baan die hij in 1999 heeft opgezegd).
In 1994 slaat het noodlot toe voor Rob Scholte. Een bomaanslag kostte hem zijn beide benen en leidde tot veel speculaties. Het karkas van zijn BMW werd in januari 1995 tentoongesteld in Arti et Amicitae in de tentoonstelling Bits and Pieces.
De opengereten en uitgebrande auto is een aanklacht tegen het geweld in de maatschappij. Een icoon van de terreur. Misdaad en kunst.

Hij vertrekt na de aanslag naar Tenerife vanwaar hij in zijn atelier werkt als een kluizenaar, maar daarnaast is hij tevens een man van de wereld. Hij neemt actief deel aan het internationale kunstleven. Zijn werk wordt verkocht via galeries en erkende veilinghuizen als Christie’s Amsterdam en Sotheby’s en zelfs on-line.

Zijn grootste produktie en prestatie leverde Rob Scholte in 1995 in Japan. In Nagasaki, Japan is een Nederlands dorp nagebouwd met een replica van paleis Huis ten Bosch.
Hier werkt Scholte aan een 1200 meter lange door hem ontworpen muurschildering Nederland.

Rob Scholte wil geen kunstenaar zijn die in het isolement van zijn atelier diepdoorvoelde, sterk persoonlijke expressie pleegt. In zijn ogen moet de kunst een boodschap overbrengen. Dat kan zij alleen als zij gebruik maakt van de beeldtaal, zoals die overal om ons heen is. In dit bombardement van beelden geldt ook het onderscheid tussen kunst en kitsch niet meer. Maar Scholtes schilderijen zijn meer dan alleen visuele grapjes; vaak bezitten zij een dubbele of driedubbele bodem.
De schilderijen van Rob Scholte bevatten meestal autobiografische elementen, in bepaalde schilderijen zijn deze duidelijker aanwijsbaar dan in andere. Elk schilderij heeft zijn eigen wetmatigheid. Thema, compositie, kleur en spanning vormen samen die wetmatigheid waaraan elk werk volgens Scholte moet voldoen, wil het goed zijn.
Humor vormt ook een belangrijk element in het werk van Rob Scholte. En volgens hemzelf moet men dit niet verwarren met spot. “Ik neem de zaken zeer serieus. Maar serieuze zaken hebben ook altijd een humoristische kant. Humor vind ik belangrijk. Het is een onderdeel van de kunst waar ik van hou. Aan mijn werk ligt geen diepe filosofie ten grondslag. Voor mij zijn Laurel en Hardy grotere filosofen dan bijvoorbeeld Wittgenstein. Hun Humor geeft een soort bevrijding. Dat element gebruik ik in mijn werk”.
Sinds kort heeft hij zich kandidaat gesteld voor de organisatie van de 11e Documenta.